Einde van de zomer

Alles en iedereen is stoffig en moe. De plantjes en de aarde willen water, de mensen willen zachter licht en een verfrissend buitje. We springen nog steeds heel vaak het zwembad in. Dan er weer uit om even wat te schoffelen bijvoorbeeld. Even onder de warme buitendouche om het zweet af te spoelen en dan weer even dobberen. Of zelfs wat baantjes trekken. Lukt prima in een bad van 12 meter lang! Of we zitten gewoon een beetje te mijmeren. Het uitzicht over de groene vallei dat elk moment van de dag weer anders is van sfeer, van kleur, van geluid. Na een fikse regenbui kwetteren alle vogels weer over elkaar heen, blij als ze zijn met hun frisse veertjes. Als het donker wordt twinkelen de sterren aan de hemel, begeleid door een luidruchtig koor van krekels hier beneden in de wei.

Dobberen

We hebben gewerkt, geregeld, nog steeds veel werkmannen begeleid, nog meer gewerkt en een heleboel gasten op bezoek gehad. Nee, we gaan echt geen B&B beginnen. Het is veel gezelliger om met onze eigen liefsten een beetje te chillen. Op een van de veranda’s, samen dobberend in het water, ergens op een of ander terrasje of op het strand. ’s Avonds samen koken of toch maar even een restaurantje induiken. Een spelletje Uno spelen. Stil een boekje lezen. Samen met de kinderen alle Marvel films bekijken. Uitgebreid lunchen op zijn Portugees en daarna babies te slapen leggen. We ontvingen bezoekers uit allerlei hoeken van de wereld. Zelfs bijna vergeten familie uit Canada, waarmee we twee generaties later hier weer samenkwamen. Vrienden en familie die de eindeloze kilometers trotseerden en leuke road trips maakten, met ons als eindbestemming. We voelen ons zeer vereerd met al jullie bezoeken!

Vakantieleed

En toen hadden we eindelijk zelf vakantiedagen gepland en wat tripjes geboekt. Nu even weg van die bouwplaats! Daarvoor kwamen broer en schoonzus speciaal hier naar toe. Ze brachten echter ook Amsterdamse virusdeeltjes mee in hun kielzog…. Lagen we uiteindelijk allevier lamlendig in een hoekje. Het moest er kennelijk toch een keer van komen met die K-Covid. (Ik had notabene ook alweer wekenlang bomvolle treinen, trams, winkels en kantoortuinen getrotseerd in Nederland, en daar overkwam me niets anders dan de gebruikelijke stress). Maar uiteindelijk was het fijn dat we hier in dit huis ziek waren. We hebben het prima uitgehouden met elkaar, door de ruimte en de keuze aan plekken om in je eigen lamlendigheid te kunnen verblijven… Wie opknapte pakte af en toe weer eens een klusje aan. En zo is in die twee weken toch de hele tuin geschoffeld en het grote deck helemaal schoon geschrobt en in de olie gezet! Zoveel dank, lieve broer en schoonzus! 🙂

Stratenmaker

De ambtenaar van de deelgemeente is inmiddels verschillende keren langs geweest. De ambtenaar van de deelgemeente is een belangrijke man. Je hebt hem nodig als je bijvoorbeeld aangesloten wilt worden op de dorpse infrastructuur. Hij heeft een krap budget, maar een heleboel te zeggen. Bijvoorbeeld dat de grote jurassic muur toch eigenlijk 15 centimeter verderop had moeten liggen. Nieuwe bepalingen voor nieuwe projecten, meneer. Tja…. Maar toch regelde hij op een gegeven moment ook materiaal: straatstenen. En succes ermee! In het dorp bleek ook nog een aardige meneer te wonen met verstand van stratenmaken. Die hebben we dan zelf maar betaald om ze voor ons netjes in het gelid te leggen. En dat deed hij, met eindeloze en onovertroffen inzet, van ’s morgens vroeg tot ’s avonds laat. Na een paar dagen was het gepiept en nu hebben we de verplichte en offiële parkeerplaats. Op de juiste afstand van de middenas van de weg. En hij heeft de stenen van de gemeente ook meteen doorgelegd tot aan waar de toegangspoort moest komen. Alles helemaal perfect. De overbuurman zal blij zijn met dit keurig verzorgde straatbeeld!

Afvinken

Dat waren weer een paar vinkjes op de grote klussenlijst, waar geen einde aan lijkt te komen. Maar we mogen niet zeuren. Want heel veel vinkjes hebben ook het kenmerk ‘afgewerkt tot perfectie’ en staan dus op een andere laag in de Maslov-piramide. Wonen konden we al, nu wordt het elke keer alleen maar nog mooier of nog comfortabeler. En de allergrootste trots is natuurlijk: de lang verwachte toegangspoort. Het bouwhek is weg, we zijn geen bouwplaats meer, afgezien van de laatste steiger. Omdat er nog steeds zonnepanelen op het dak gelegd moeten worden. Maar ook dat gaat afkomen. Een keer. Voor de herfst echt begint. Toch? Nuno?