Klinkt als ‘ik vertrek’…

Kijk je wel eens naar ‘Ik vertrek’? Tegen het eind van het programma is er een moment waarop de eerste gasten op het punt staan te arriveren. En dan moet er nog huiveringwekkend veel gedaan worden. Om die gasten in ieder geval de schijn te geven dat alles tiptop in orde is. Laatste kraan gemonteerd, stof onder het tapijt geveegd, snel nog een camouflageverfje over die lelijke plek. In ieder geval: tiptop stressmoment! Nou dat. Heb ik nu voor het eerst. Want de eerste logees, mijn oom en tante, komen aankomend weekend. Gewoon familie. Maar toch, we zijn nog niet klaar.

Vorige week is er onnoemlijk veel gebeurd. En goed gegaan. En fout gegaan. En alsnog gered met noodoplossingen. En er is pas op wat plaatsen gemaakt. Last minute beslissingen genomen. Er zijn mensen op het matje geroepen. Nieuwe afspraken gemaakt. En nu duim ik dat het deze week allemaal goed komt. Zo niet, dat mijn brein in staat is om flexibel te zijn (vaak niet, ik hou zoals je weet van overzicht en structuur). Er is gevloekt en gehuild. Van blijdschap en van wanhoop. En elke klus brengt weer nieuwe klussen met zich mee. Het allermoeilijkste is om de verschillende disciplines alert en bij elkaar te houden. En daarbij een Portugese ‘state of mind’ aan te zetten…

Douchen

Douchen kan nog steeds niet. We hebben natuurstenen platen laten zagen, uit dezelfde groeve als waar de Jurassic Wall vandaan komt. Maar het inmeten is toch niet helemaal goed gedaan. Dat betekent dat onze ster-specialist-in-steen die het moet aanbrengen, zijn klus niet kan afmaken. En we zijn zo blij met hem, top of the bill meneer die voor ons geregeld is door de aannemer. Alleen het beste goed genoeg. Ze zijn drie dagen bezig, en daarna moet het wachten op die ontbrekende stukken.

Het is een doodeng proces want breekbaar. Zelfs Luís moet helpen afkoelen met water, wanneer de gaten voor de kranen erin gefreesd worden. Daarna worden de loodzware stukken een voor een naar binnen gedragen en precies mooi op een plek gezet en ondersteund.

Buitenlaag

De buitenlaag schiet ook maar niet op. De schilders komen gelukkig wel vroeg want het is deze week bloedheet. Maar wat een teringzooi, overal stof en stuc en emmers en steigers en sigarettenpeuken en lege blikjes. Elke dag weer een verrassing of ze komen, en met hoeveel en wanneer het dan eindelijk af is. Luís heeft geen enkel geduld meer met ze en foetert de hele dag achter ze aan. Het is helaas nodig maar het maakt de stemming er niet beter op.

Deck

Gelukkig komt het team van Juvenal wel het laatste deck afmaken. Dat scheelt ook weer een hoop rotzooi, en het mooie houten terras geeft veel ruimte. We zetten de houten tafel op zijn nieuwe plek, nu kunnen we buiten zitten! Het deck bij het zwembad zetten we in de olie. Een fokking tering tyfus werk, met ons twee op de knietjes in de brandende zon. Elke dag een stuk, zolang het kan. Maar ondanks dat zien we dat de planken van het deck zich vreemd beginnen te gedragen. Ze beginnen te torderen en trekken krom. WTF! Hier moet naar gekeken worden want dit kan niet. Het is ander hout, maar toch van een uitstekende kwaliteit, zo is het ons verkocht. Waar zijn de kleine lettertjes?