Doorbijten

En weer een nieuw jaar in ons project. Januari is kurkdroog, en geeft ons strakblauwe luchten. In ons tijdelijke onderkomen is het steenkoud, en afzien. De opperbaas is elke ochtend heel vroeg uit de veren, en schopt een lading dekens en kruiken van zich af. Na een ontbijt en een eerste koffie rijdt hij over één van de Gevaarlijkste Wegen van Portugal (er zijn er veel…) van Bombarral naar Vilar. De temperatuur is ’s ochtends vroeg rond het vriespunt op de bouwplaats. Opperbaas maakt het hek open en laat de specialisten binnen. Weer een lange drukke dag voor de boeg.

Het is doorbijten nu, en het valt niet mee. Alle coordinatie rust nu op zijn schouders en er komen heel veel disciplines tegelijk aan bod. Alles moet minutieus op elkaar worden afgestemd, zodat niemand op een ander hoeft te wachten. Tussen de middag komt de man thuis lunchen en bijkomen. Daarna weer terug naar Vilar. Als het donker wordt maakt hij het hek weer dicht achter de laatste werkman die huiswaarts gaat. Dan mag de baas zelf ook naar huis. Hij is 23 telefoontjes en 19 appjes, 56 vloeken, 42 afspraken, 2 misverstanden, 5 agendapunten, 3.000 onvoorziene euro’s, en 15 meter verder.

Hij zit al snel te knikkebollen op de bank, en wordt heel tijdig door zijn vrouw in bed gestopt. Met nieuwe kruiken… Daarna is het hopen dat hij niet ergens in de nacht wakker schrikt. Want dan begint de mallemolen opnieuw te draaien, in zijn hoofd, en slaapt hij nauwelijks meer. Dit was het eerste en laatste huis dat ik ga bouwen, verzucht hij meermaals. Maar…. wat wordt het mooi! En wat gaat het snel! En hoe blij zijn we, dat we ondanks alles uitkijken naar een zeker einde!

Warme jas

De kurkplaten worden geleverd. Enorm veel en grote pakken, want elke plaat is 10 cm dik. De steigers gaan weer tegen de gevel en de platen worden tegen de buitenmuur geplakt. Nee, er mogen geen kieren tussen, ook niet van ‘slechts’ 3 mm. En het moet netjes, en er komt een andere zaag, en goede lijmkammen, en na een dag aanklooien is er een ritme. De grote gevels en de annex zijn eerst aan de beurt. Later worden ook de veranda’s en de kolommen ingepakt. Dan is er nergens een zogenaamde koude brug. Warmte en kou blijven binnen óf buiten, daar waar ze horen.

Geulen graven

Elke keer denken we dat de grond voor de laatste keer open is gegaan. Maar nee, de elektricien besluit dat nú de tijd is gekomen voor het doortrekken van alle kabels. Dus. Nóg een keer iemand met een graafmachine proberen te regelen, nóg een keer die grond open, weer alle grondlagen door de war. Chaos. Maar goed, nu zijn de waterleiding en de elektriciteitsleiding eindelijk doorgetrokken van het beginmuurtje naar het huis!

Ook de gasleiding wordt aangelegd. Niet omdat het kan. Maar omdat het moet. In de wet staat dat er een aansluiting moet zijn op het gasnet, en een kabel moet zijn aangelegd voor doorvoer naar de woning. Niet dat er een gasnetwerk in deze gemeente ligt, hoor, of dat er eentje komt. Maar, wet is wet. Compleet zonde van onze centen, vinden wij. Maar een woonvergunning willen we straks ook graag hebben.

Strakke randjes en nog meer spaghetti

Elke zondag maken we binnen schoon. Stof, klodders, lijmresten, elke vloer moet weer helemaal schoon en vlak zijn. En ondertussen worden de muren en plafonds ook steeds strakker. Alle hoekjes, rondom ramen en deurkozijnen, in de badkamers, overal wordt het nu mooi afgewerkt met gipsplaten. Dat zijn heel wat uurtjes meten, zagen, plakken, opvullen, strak trekken. De meneer van de muren wandelt óp het trapleertje door het huis.

De man van de spaghetti trekt nóg meer meters kabel door en richt de meterkast helemaal in. En hij zingt de hele dag een vrolijk lied. Zo horen we het graag!