Balken en broodjes
Het schiet even niet zo op. Dat je vorige zondag met zijn tweeën urenlang water staat te scheppen, om de vloer van de aanstaande kruipruimte droog te krijgen. Dat het mega mooi weer wordt zodat het allemaal opdroogt. Dat er vervolgens op maandag geen arbeider op komt dagen. Dat ze pas donderdag aan de slag gaan met de balkjes en de broodjes. Dat ze vrijdagmiddag om 4 uur roepen dat ze doorgaan tot de zon ondergaat. Dat het zaterdag natuurlijk toch nog niet af is. En dat het op zondag weer gaat regenen. Zodat al het hooswerk voor niks was. En dat je er nu niet meer bij kunt. Dat. Dus.
Zwaar
Vorige week waren de mannen bezig om de ‘kamertjes’ van de kruipruimte af te maken. Er werden op aanraden van de aannemer nog extra muurtjes tussenin gemetseld voor de stevigheid. De laatste werkdag van april werd het materiaal geleverd voor de volgende laag. Weer zo’n loodzware en mudvolle vrachtwagen. Dit wordt een zwaar huis, kunnen we wel wat aardbevingen doorstaan, denk ik…
Moppen
Maar we zagen toen ook hoeveel water er nog in een aantal van de kamertjes stond. Als je dat afdekt, komt het er nooit meer uit. Dus zijn we samen een paar uur flink aan het werk geweest om te scheppen en te dweilen. Ja, gewoon met emmertjes, en een blik en een vloermop, en een bakje, vast wel 500 liter water weggewerkt. Mijn rug vond het niet zo’n heel goed idee, maar voor de calorie verbranding was het dan wel weer een opstekertje, zeg maar. Daarna trots op ons werk!
Pas donderdag kwamen de mannen weer terug. Geen idee waar ze in de tussentijd waren, ze zijn altijd op meerdere plaatsen tegelijk aan het werken. Soms krijg je dus kennelijk prio, en anders moet je maar achter aansluiten in de rij van opdrachtgevers. Toen waren er al drie prachtige dagen voorbij, waarop de kamertjes smetteloos in de zon lagen te wachten.
Vullen met broodjes
Donderdag was er een machine die de balkjes kon aangeven. Alle balken werden netjes verdeeld over alle kamertjes. Daarna begint het precisiewerk: de ruimte tussen de balkjes wordt opgevuld met broodjes van beton. Echt niet een kwestie van legosteentjes op elkaar klikken. Rauwe handarbeid met een hoop gewrik, geduw, gebik en af en toe ongenadig je armen openhalen aan de randen van het scherpe prefabbeton.
De arbeiders blijven uiterst vriendelijk en uiterst hard doorwerken. Ook op vrijdagmiddag, waar alle bouwvakkers in Nederland allang naar huis zijn gescheurd. Maar het is gewoon veel te veel voor die twee dagen. En zaterdag zien we dat het toch niet af is. En we weten dat er vannacht weer flink regen gaat vallen. Hopelijk houden de balkjes die er al wel liggen de schade een beetje binnen de perken. Maar aanstaande dinsdag beton storten zien we er niet van komen.
Als jullie de eerste keer niet al dat water eruit geschept hadden, had er nu nog veel meer water in gestaan, moet je maar denken. En een goede isolatie doet wonderen,
Geen dompelpompje?
Wat een miséria allemaal. En dat voor een 2nd Home !
Komen jullie binnenkort gezellig weer eens bij ons eten, opdat we jelui kunnen troosten ?!!
Com amor de Roberto
Het schiet even niet zo op? Als je een paar weken niet op jullie blog hebt gekeken krijg je een andere indruk. Het schiet lekker op! En door! Als je van de zijlijn toekijkt is dat makkelijk praten.
Ik stel mijn regendansje uit, zon is besteld☀️