Nooit af, bijna klaar

Een woensdag in mei, 14:03 uur, buiten op het terras. Vliegen vallen ons van alle kanten lastig. Het is warm, droog, drukkend, we wachten al dagen op onweer dat elke middag voorspeld maar nooit geleverd wordt. We, dat zijn ook de planten in de tuin, de fruitbomen, de bessenstruiken, Herman de olijfboom, en de tomaten, aardbeien, courgettes, venkel, basilicum, anemoontjes, oleanders, en rododendrons. Zelfs de afgehakte resten van de braamstruiken die liggen te verdrogen op het veld, roepen uit wraak voor hun afslachting om nieuw levenswater.

Een weekje vrij? Aan het werk!

De middagdip knaagt aan mijn brein. Zal ik toch verder gaan met onkruid wieden? Of een boek lezen. De eindeloze ramen lappen. Zwemmen. Of maar weer eens een blogje schrijven, op speciaal verzoek van mijn oud-collega René H. die wel weer eens wil horen hoe het er voor staat met dat bouwproject. Ik heb een weekje vrij. Dus wat doe ik?

Aan het werk! Als of er nog niet genoeg gewerkt is op deze plek. Waar de baas, chef architectuur, directievoerder en opperaannemer begint te ontspannen van alle bouwwerkzaamheden die bijna af zijn, wordt de tuinbouwer in hem wakker en activeert een reeks nieuwe verplichtingen! Er moet worden gewied, opgebonden, bewaterd en gehakt. Een ploeg trekt voren tussen de fruitbomen zodat er wat meer water de grond in kan en de wortels naar de zijkanten uitgroeien en verankeren. Er is een hekje nodig om en over de aardbeien. Palen de grond in zodra het hard begin te waaien en de fruitbomen nog niet sterk en soepel genoeg zijn om die te trotseren. Het zwembad moet continu worden verschoond, er waait steeds allerlei troep in van het land. Zwembad-robotje Wall-E doet dan wel het meeste werk, maar ook hij moet weer worden geleegd en verzorgd. Het grasveldje wil maar niet echt gelijkmatig opgroeien. De lavendels worden bedolven onder nieuw onkruid zodra je je kont hebt gekeerd en dacht dat je klaar was. De vrouw racet heen en weer tussen twee landen en werkt zich een slag in de rondte. De stroom bezoekers is op gang gekomen, en de agenda zit tot in het najaar vol (volgend jaar weer, jongens, en trouwens, in de winter is het hier ook fijn…). En in Nederland staat ook een huis dat regelmatig aandacht nodig heeft, waar klusjes zijn, schoongemaakt moet worden en zaken afgehandeld. Het is een ware balanceer-act, maar tot nu toe gaat het goed.

Puntjes

De bouw is nooit af maar wel bijna klaar. Al maanden. We wachten nog steeds op wat ons eindeloos beloofd wordt: ‘het komt goed’. We proberen ons er niet meer druk om te maken. Er zijn immers geen show-stoppers meer, alleen nog puntjes op vele i’s die moeten worden gezet. Waarvoor mannen langs moeten komen met de juiste expertise, gereedschappen en materialen. Die maar niet komen.

We wassen, strijken, laden, zuigen, verwarmen, pompen, föhnen, computeren zoveel mogelijk overdag op zonne-energie. De batterij houdt ’s nachts de koelkast aan, en alles stand-by wat niet uitgezet kan worden. De rekening zal niet nul worden maar de kosten voor energie van het net zijn flink omlaag gegaan. We leren omgaan met nieuwe apps die de hele dag bijhouden, informeren, en waarmee we dingen aan en uit kunnen zetten. Je moet geen digibeet willen zijn in dit tijdperk. Leren zul je!

Stappen zetten

Maar wat een heerlijk leven. ’s Middags na werktijd de laptop dichtklappen en dan de tuin in. Even lekker vies worden en met de kruiwagen crossen. In plaats van in de sportschool tergen wij ons lijf werkend op het land. Die 10.000 stappen zijn hier zo gezet. Elke yoga-zonnegroet is gelijk aan één onkruid ‘dat uit de grond wordt getrokken. We zijn mindful in onze eigen bubbel. We kunnen even vergeten dat de wereld om ons heen steeds meer verkloot wordt door onze soortgenoten, en net doen alsof er nog een toekomst is voor de plantjes die we net in de grond hebben gezet. Arie de adelaar scheert tussen de bomen. De buurmannen helpen met advies en instructies voor de tuin. De bakker komt elke ochtend een broodje brengen en een praatje. De man bakt zelf krentenbollen, kookt mangochutney, fabriceert paté en croûte, en ploegt het land. Bewaakt de aardbeien en de sjalotten. Ziet hoe de courgettes steeds groter worden. Serveert de eerste kerstomaatjes bij de lunch.

We zitten en staren over het landschap en kunnen ons nog steeds niet kunnen voorstellen dat deze plek onder de zon van ons is.  Elke keer als we hier terugkomen vanuit Nederland zijn we blij dat we deze stap hebben gemaakt. Maar dit was wel het laatste grote bouwproject in dit stoffelijk leven! We moeten nu eerst ‘even’ bijkomen en simpelweg genieten van de tijd die we hier kunnen doorbrengen…….

Binnen kijken

Voor de nagekomen aanvraag nog even een paar plaatjes van het interieur… 😉