Het groenste gras

Oktober is alweer een flink eindje bezig. Het leven heeft weer routine gekregen, en die is net als altijd en overal. De dagen verglijden zo snel. De wekker, ontbijten, werken, koffiedrinken, lunchen, theedrinken, werken. Daarna schoffelen / wandelen / boodschappen / huishouden (maak een keuze, afhankelijk van zin en noodzaak), avondeten, netflixen en breien (tegelijk en kan ook andersom), douchen en slapen. Volgende dag: herhaling van deze zetten. Weekend: ruimte voor andere mensen, activiteiten en uitjes. Alle componenten van elke dag blijven min of meer gelijk. (Waarom moet ik hoe dan ook een derde van mijn leven slapen?) Zou het fantastische uitzicht op de groene berg op den duur gaan vervelen en een routine worden? De onzinnigheid van het bestaan kriebelt tussen mijn oren.

Zelfs wanneer je naar het einde van de wereld reist om aan de sleur te ontsnappen, dringt het dagelijks leven zich overal gewoon weer aan je op. Leef mij, smeekt het, want ik wil bestaan! We willen uiteindelijk toch allemaal brood op de plank, zekerheden, een warm, veilig huis en een gezond lijf om in te wonen? We willen overzicht en niet te veel zorgen. Ons een beetje kunnen distantiëren van alle crises die de wereld continu rondwaren. We willen regelmatig onze geliefden zien en spreken, knuffelen, en ons ook geliefd voelen. En het gras is altijd ergens groener dan op mijn berg of in jouw weiland, toch?

Borrelen binnen

Soms heb ik heimwee naar Amsterdam. Ons Nederlandse huisje voelt toch een beetje als een tijdelijke oplossing. Al is het daar knus en gezellig, we hebben geen binding met Rijswijk of Den Haag. Zelfs de mensen in de Haagse tram tegenover me zijn me minder vertrouwd dan al die onbekenden in de Amsterdamse variant. Ik realiseer me tegelijk dat het me ook niet uitmaakt waar ik woon. Net zoals het niet uitmaakt waar ik werk. Waar ik in mijn veilige vertrouwde bed kan duiken is het eigenlijk wel goed. Ik voel me geen Nederlander en geen Portugees. Ik kan net zo goed in Italië gaan wonen of in Ierland. Als ik in Portugal ben, word ik nooit een Portugees. Maar ik voelde me ook geen echte Amsterdammer, had geen binding met de wijk Buitenveldert, en irriteerde me de laatste jaren alleen maar aan de drukte van de vele toeristen in de binnenstad. Ik woonde en werkte daar toevallig. Maar het zijn wel 40 jaar van mijn leven vol Amsterdamse herinneringen. En nu ben ik toevallig in Vilar beland. Waar hoor ik werkelijk bij?

We spreken met vrienden uit New York, en uit Simi Valley. Die de VS meer dan zat zijn en naar Europa willen. Maar hoe dan en waar ga je dan. Wat laat je achter, wat neem je mee. Hoe moet het verder met je kinderen en je kleinkinderen. Wat wil je nog, met dat laatste trimester van je leven. Wat moet je met twee huizen. Hoe stuur je vanaf de andere kant van de wereld een verbouwing aan. Of wil je eigenlijk liever onderweg zijn en ontdekken wat je nog niet kent? We spreken met vrienden uit Europa. Sommigen hebben echt een definitieve knoop doorgehakt en zijn voorgoed geëmigreerd uit Frankrijk. Anderen zouden wel weg willen, maar voorzien eerst een lange periode van mantelzorg. Of willen weg uit de Randstad, maar realiseren zich ook dat bijna nergens in Nederland nog betaalbare stilte en ruimte te vinden is. Ze kopen een huis in Frankrijk, een appartement op Mallorca, hebben een landje op Cyprus. Misschien ooit?!? Wat jagen we na? En zo lijkt iedereen onrustig.

Borrelen buiten

In huis borrelt het ook. De buizen van de vloerverwarming worden gevuld. Alles pruttelt en zoemt. De installatie gaat aan en na een paar uur is het al ondraaglijk warm in huis. Het werkt hoor, doe maar gauw weer uit… Buiten is het ook nog 20 graden! Nu nog de thermostaten installeren, zodat we de afzonderlijke ruimtes kunnen inregelen. En hoe zal de PU-vloer hierop gaan reageren, komen er echt barsten in als de vloer door de warmte gaat werken?

Buitenshuis borrelt water door alle afvoerbuizen. Ja, het regent! Soms stort het urenlang neer uit een windstille hemel, en maakt het de grond om ons huis helemaal zompig. Dan steekt er een stormachtige wind op, en breekt de zon door, en waaien zelfs de tuinmeubelen bijna het zwembad in. Het is ook nooit goed. Maar al dit water, warm en koud, is meer dan welkom. De natuur herleeft, en bloeit weer op.

Horizonnen

We hebben eindelijk tijd om andere dingen te ondernemen. Een weekend naar de thermen van São Pedro do Sul. En de verlaten dorpen van Pena en Macagoso. Onherbergzame bergen, met onduidelijke kronkelweggetjes waar we voor zonsondergang weg willen zijn. Een zondagochtend rondscharrelen op de Mercado de Santana, waar alles wordt verkocht wat je kunt bedenken. Of even lunchen met vrienden in Nazaré. Afspreken in een museum in Lissabon.

En we verheugen ons op de komende weken waarin we weer in Nederland zijn. Heerlijk Hollandse novemberherfst. Erwtensoep, stamppot, beschuit met hagelslag XL, marsepein en pepernoten. En op de feestdagen die we met familie in Vilar en Lissabon gaan vieren. Allemaal manieren om even uit die sleur van het dagelijks leven te breken.