In Vilar staat een huis

De zomer is aangebroken. Compleet met hittegolven, invasies van irritante vliegen, mieren, Sahara-zand en een heleboel gezellige bezoekers. Het huis wordt nu op allerlei manieren onderworpen aan gebruikerstests. Buiten 44 graden? Binnen 27, zonder airco, maar dankzij de supergoede isolatie, zonwerend glas en de veranda’s. In de avond de deuren en ramen, en de grote puien tegen elkaar open. Doordat ze in rechte lijnen tegenover elkaar staan is het huis aan alle kanten te openen. Het concept van de architect ontvouwt zich. Onze gasten bewegen zich in en om het huis en zoeken hun plekje. Overal zijn mogelijkheden, je trekt je even terug of je schuift ergens aan. Je doet een deur dicht of je kiest een stoel op de veranda aan de andere kant. In de keuken bewegen we vrijelijk om elkaar heen. Het grote eiland in het midden is een verzamelpunt van zooi, fruit, fruitvliegjes, zonnebrandcrème, ontbijtspullen en laptops. Het maakt niet uit. Later ruimen we wel weer op. Nu zijn we even aan het genieten…

Bijna maar nog niet helemaal

Ondertussen zijn er nog steeds een heleboel klussen en klusjes die moeten worden gedaan. Er is nog steeds geen echte rust, vooral niet bij de baas. Nu gaan de werkmannen op vakantie en is het nog moeilijker om ze hierheen te krijgen. Of ze hebben geen personeel en veel te veel werk. Of ze roepen al weken dat het morgen komt, want er is altijd een morgen, nietwaar? En er moeten ook veel dingen terug naar de winkel of de leverancier. Of het moet opnieuw gemaakt worden. Het is niet goed, beschadigd tijdens transport, of het heeft gewoon niet de kwaliteit die we verwachtten. Maar we vinken wel steeds weer wat af van die eindeloze to-dolijstjes. De eetkamerstoelen en de tafelpoten worden geleverd uit Denemarken. De timmerman maakt het prachtige eikenhouten tafelblad. De douche kan eindelijk gebruikt worden (nu nog de glazen wanden). De aanrechtbladen (twee keer fout ingemeten, en nu ook nog dat ene stuk vervangen dat er net even anders uitziet). Maar het deck rond het zwembad is vervangen, het is nu van onverwoestbaar bamboe en ligt kaarsrecht.

Onkruid

En onkruid, eindeloos veel onkruid. Toen de planten net in de grond zaten waren we heel druk met andere dingen. De natuur ging haar liederlijke gang. Nu moeten de planten echt worden bevrijd. Sommige onkruiden vind ik erg mooi en bloemig, maar de baas is onverbiddelijk. Zelf gaat hij de strijd aan met grasrobots en andere motormaaiers. Ik ben meer van mindful doch beslist en met kracht de hele plant met wortel en al er uittrekken. Vooral na een lange dag vergaderen via Teams, en andere frustrerende werk-werkjes… We wachten ook alweer weken op de terugkomst van de tuinman. Die moet verder met het irrigatiesysteem voor de fruitbomen. De stenen aanbrengen bij voor de rotstuin voor het huis. De basaltblokjes verspreiden die het stoffige touvenant moeten afdekken. Dan kunnen we eindelijk het vuil wegkrabben en opvegen en de verandadecks in de olie zetten.

Dorpsleven

Het leven gaat door. We zijn alweer bijna 4 jaar geleden neergestreken. We hebben ons plekje veroverd in het buurtje, in het dorp. Er worden baby’s geboren en we vieren. Er overlijden mensen en we rouwen. We geven en we krijgen, we maken een praatje en we houden elkaar in het oog. We leren van elkaar en geven elkaar adviezen.
Als ik een wandelingetje maak, loop ik langs buurvrouw Graça voor de laatste roddeltjes en een gezellig praatje. Langs haar man Luís die de nieuwe aardappels in de kratten nog eens omdraait. Langs Cristina voor een knuffel en wederzijds beklag over onze drukke dagelijkse bezigheden. Zij in haar winkeltje, ik achter mijn computer. Plus ons eeuwige huishouden, kinderen (ook al zijn ze groot) en onze echtgenoten die…. nou ja, laat maar. Het is net een dorp. Het is een dorp. En ik voel me hier enorm tevree.