Experimentele jazz

Als mijn geliefde naar experimentele jazz luistert, weet ik niet hoe snel ik het huis uit moet komen. Mijn brein raakt onmiddellijk verstopt van de diarree aan geluidsinformatie. De elkaar net niet rakende melodielijnen. Instrumenten die niet bij elkaar lijken te passen, tetteren volstrekt door elkaar heen. Plotseling valt daar een solo te beluisteren, de noten persen zich bruut door mijn gehoorkanalen. Dan valt de hele troep weer in. Waarom juist nu, vraag ik mij af. Ik kan deze brei aan informatie en het volume niet plaatsen, niet analyseren, er niets in herkennen, geen verbanden leggen. Ik word helemaal gek! Nou, zo ongeveer zit de laatste fase van onze bouw in elkaar…

Afmonteren en in elkaar puzzelen

Dag na dag verglijdt in een waas van klussen en werkjes. De ene dag komt er bijna niemand opdagen. Waarom? Het blijft vaak een raadsel. De andere dag zijn ze er allemaal tegelijk. Vakmensen voor alarmsystemen, verzekeringen, tuinaanleg, materiaal aflevering, materiaal ophalen, offertes uitbrengen, maten opnemen. Voor het in elkaar schroeven van keukenblokken en kledingkasten, sanitair aansluiten, afvoeren en kranen koppelen. Mensen die gordijnen opmeten. Oplossingen verzinnen. Oplossingen bijstellen. Plinten leggen. Puzzelen aan de infrastructuur met nieuwe technieken.

Andere realiteiten

Tussendoor en in het weekend doen wij mee. Verpakkingsmateriaal van apparaten in kleine stukken scheuren, stof opvegen, stukjes elektriciteitsdraad en vergeten schroeven verzamelen. Zaagsel bijeenvegen of opzuigen. WC’s schoonmaken. Kikkers uit het zwembad redden. Vegen. Sigarettenpeuken oprapen. Heel veel sigarettenpeuken. Verpakkingsmateriaal sorteren en naar containers brengen. Onkruid wieden. Eindeloze telefoontjes. Afspraken. Afspraken verzetten en nog eens verzetten. We krijgen halve informatie. Of gegevens die we in kennelijk een andere realiteit moeten plaatsen. Omdat ons tolerantieniveau niet meer toereikend is. Niets lijkt goed met elkaar te communiceren. Alles is onderweg. Alles komt goed. Maar wanneer? We zijn zooooo moe. Vind je het heel erg dat we er schoon genoeg van hebben?

Successen vieren

Gelukkig zien we dat het huis ook steeds meer kameel groen / kuikentjes blauw (RAL 9010) begint te worden. Dat het deck rondom het zwembad eindeloos groot en prachtig geworden is (perfect voor een pool party!). Dat mijn 32 keukenlades en mijn 30 kastlades en mijn 6 kamerlades allemaal op hun plek gaan komen (het is niet om op te scheppen hoor). Dat we ons fijne bezoek van R&T uit Amstelveen verbluft door de bijna affe ruimtes kunnen navigeren. Dat het nu al behaaglijk is in huis als het buiten regent en hard waait. Dat die enorm zware tuintafel uit Amsterdam het heeft overleefd en een nieuwe plek krijgt. Dat we echt een extra grote tv nodig hebben voor deze ruime salon (poeha van de baas, natuurlijk). En dat onze nieuwe buren samen met ons enthousiast de dagen af tellen naar onze komst….

Verhuizen zullen we

Na Pasen begint de laatste verhuizing, vanuit ons tijdelijk appartement in Bombarral. We moeten er hier uit! Nog even kamperen, vrees ik. Want misschien doet de douche het dan nog niet. En hangen er nog geen gordijnen. (Leuk als die werklui ’s morgens vroeg met hun kruiwagentje zo ongeveer naast je bed staan…) Maar dan staat er wel wat te eten in de koelkast, en kunnen we naar het toilet. De deur dicht gooien. Een half uurtje langer uitrusten. Beginnen met uitpakken en inrichten. En alvast een beetje van het uitzicht genieten, waar de lente nu echt tot bloei begint te komen.