Keukengeheimen en spackmessen

februari 4, 2022 1 Door Claudia

Had ik al verteld dat er een pandemie gaande is? Iets met een virus? En dat er ook nog steeds mensen rondlopen die zichzelf onaantastbaar wanen? En dat ze vervolgens niet kunnen komen omdat ze toch ziek zijn geworden? Het is wat het is, en niemand ontkomt er aan. Sommige werkmannen komen dan niet. Of later. Leveringen worden uitgesteld, want er zijn opeens geen chauffeurs.
Ook op de bouw liggen de maskers, maar die gebruiken ze nauwelijks. Ze zijn toch immers de hele dag buiten? Als wij zelf snotterig worden zijn we meteen alert, thuistestje hier, thuistestje daar. Het is gelukkig steeds loos alarm. Dan is het misschien toch stof uit de bomen. Omdat het zo droog is.

Droog

We kunnen nu inderdaad wel wat regen gebruiken… In heel Portugal is al maandenlang geen lekker regenbuitje meer gevallen. Terwijl elders op de wereld miljoenen mensen worden geteisterd door blizzards, storm-Corries, onverwachte sneeuwhopen en overstromingen. Sommige stuwmeren zijn hier nu al bijna opgedroogd. De boeren krijgen het benauwd. Ik ben ook nu al bang voor de bosbranden die onvermijdelijk in aantocht zijn. De Meteo@IPMA voorziet echter geen enkele drup regenwater in de nabije toekomst. Maar elk nadeel hep se voordeel: de bouw schiet wel lekker op.

Werkplaats

Ik ben helemaal verliefd op de werkplaats van de timmerman. En helemaal blij als ik weer een keer mee mag. De stoffige ruimte ziet eruit alsof hij al generaties lang in gebruik is. De meest vreemde machines en gereedschappen en materialen kom ik tegen. Het zaagsel van eerdere projecten kleeft overal aan vast. De werkplaats is een doolhof van ruimtes, die elk een andere bestemming hebben en niet zonder elkaar kunnen. Ik fotografeer me wezenloos, alsof ik het beeld voor eeuwig vast wil houden. Iets wat in Nederland naar mijn idee allang is uitgestorven, vervangen door grote glimmende fabrieken waar serieel geproduceerd massawerk uitgepoept wordt. En toch komt uit deze werkplaats meubelwerk tevoorschijn dat in alle opzichten mooi is, dezelfde luxe kwaliteit uitstraalt en helemaal speciaal voor ons is gemaakt.

De timmerman moet nog heeeeel veel laadjes maken. En nog even leren wat een apothekerskast is. En genoeg soft-close mechaniekjes op voorraad houden. Maar het keukeneiland staat er in feite al.

Kurkentrekkers

De pakken kurk zijn op, maar het huis is nog niet helemaal ingepakt. Foutje in de berekening of bestelling, ach en wee, maar er is meer onderweg. Zodat de kurkentrekkers ook om de kolommen heen kunnen doorplakken. Ondertussen zitten ze gelukkig niet stil. Wat al bekurkt is wordt eerst stevig verankerd met een soort grote pluggen. Dan gaat daar een netwerkje overheen. Dat smeren ze vervolgens af, met stuc en behulp van een zogenaamd spackmes. Met zijn tweetjes buffelen deze mannen dag na dag door. Alle hoekjes om. Ze kletsen elkaar de oren van de kop. Ik ruim de volgende dag alle sigarettepeuken wel weer op. Kijken jullie wel af en toe nog even op de ontwikkelingspagina?

Kleurengamma

En dan kan er later een verfje op. Iedereen mag mee helpen kiezen uit het fantastische kleurengamma dat hier in Portugal gebruikelijk is. Hieronder de suggesties, maar in feite is elke kleur mogelijk. Als het maar RAL 9010 is, jongens… 😉