Spetterderrie uit een silo
Dan volgt er een week van opperste frustratie en spanning. Uiteindelijk komt het allemaal goed. Maar als de opperbaas met deze grote silo als tijdcapsule naar de toekomst zou kunnen vliegen, dan deed hij dat onmiddellijk.
We spenderen uren en eindeloze meters plastic, plakband en schuimstroken om de prachtige nieuwe puien aan de binnenkant af te plakken. En om een randje afstand van de muren te houden. Ook dit doen we weer allemaal zelf, voor de zekerheid en de precisie. Maar niet voor de snelheid en onze oude spieren, wat een teringklus. We moeten deze beschermlaag aanbrengen, omdat er op de verwarmingsbuizen een basisvloer van heel dun spul moet worden aangebracht. Het geleidt de warmte heel goed en zou daarmee beter zijn dan een laag beton. Bovenop deze vloer wordt later de definitieve afwerkvloer van polyurethaan (PU-vloer) aangebracht.
De avond van tevoren wordt de silo van Fassa Bortolo gebracht. Deze is nog leeg. Zodra gevuld met poeder en aangelengd en vermengd met water, wordt het spul vanuit de silo naar de woning gepompt.
Dag 1: crisis, crisisoverleg en steil oplopende temperaturen
Er zijn heel veel mensen aanwezig. De mensen van Fassa, een team wat het spul moet aanbrengen, mensen die moeten leren hoe dit materiaal werkt, de architect, en anderen. Al snel ontstaat er verwarring en onenigheid over de werkwijze. Er moet wapening worden aangebracht op het noppenspul, vindt de uitvoerder. Dat was niet voorzien en niet begroot. Er is discussie over of het wel of niet noodzakelijk is. Er moeten opeens dilataties worden aangebracht. Ook niet voorzien, niet begroot, en bovendien, niet gewenst. We willen een vloer die uit één geheel bestaat, zonder breeklijnen. Kan het nou wel of kan het niet? De uitvoerder en de fabriek in Italië verschillen van mening over de uitvoering en de verantwoordelijkheid. Er volgt een enorm frustrerende dag vol verwijten, topoverleg met Italiaanse en Portugese bazen en baasjes, en hoog oplopende emoties. De opperbaas breekt bijna in 1.000 stukken en ik maak me grote zorgen. Aan het eind van de dag is er eindelijk consensus. Maar dan is het al bijna donker. De mannen gaan naar huis. En ook dit leidt tot woede, omdat ze eigenlijk morgen een andere klus moeten doen… Maar ze weigeren, ze willen het goed doen.
Dag 2: het werk wordt eindelijk gedaan
Er wordt dus toch wapening gelegd. Er worden metingen verricht. Omdat het spul zo dun is, kunnen ze precies de hoogte bepalen. Er moet nog een paar milimeter PU op, later, en dan moet de hele laag precies aansluiten op de hoogte van de onderdorpels!
Alle gaatjes worden nog eens afgedicht, zodat het spul niet wegloopt in kieren en naden. Wapening neerleggen en verankeren. Hoogtemetertjes installeren.
En dan kan eindelijk, in de loop van deze tweede dag, de slang naar binnen. Dan begint het vol laten lopen en zorgen dat het perfect wordt verdeeld. 22 ton aan materiaal ligt er in. Hoppa. Het huis wordt steeds steviger verankerd in zijn/haar?omgeving. Aan het eind van een lange lange dag is de opperbaas versteend van de kou. Hij is al dagen achter elkaar ’s ochtends vroeg aan de slag en kan nauwelijks even zijn hielen lichten voor een pauze. Maar nu is het wat hem betreft mooi geweest. De mannen zijn in de avond nog uren bezig met schoonmaken en opruimen voordat ze kunnen vertrekken. De baas ligt dan allang kreunend op de bank. Weer een klus geklaard. Dit gaat hem niet in de kouwe kleren zitten. Maar hiermee is waarschijnlijk wel de laatste superspannende mega ingrijpende fase afgerond.
Het eindresultaat is een superstrakke vloer, en de basis voor de afwerking van de binnenruimtes!
Hou je vast aan de gedachte dat jullie volgend jaar rond deze tijd languit op een heerlijke verwarmde vloer liggen en tegen elkaar zeggen: “het is het allemaal meer dan waard geweest”! 😉
Veel frustraties, grote ego’s en hoge bloeddruk maar het resultaat mag er zijn. Ben heel benieuwd hoe het er volgende jaar uitziet. Goede reis en geniet van de Nederlandse verwarming 🙂 en “warme” feestdagen met de familie.
Wat een klus. Maar ook deze is weer geklaard!