Temperatuur schommelingen

November is begonnen, daarmee is er ook een vreemde weersomslag: het is namelijk práchtig weer! Niks nieuws natuurlijk. Behalve dat de korte dagen heerlijk zijn met zo’n 20 graden, in de nachten zakt de temperatuur flink. Overdag komt de zon ons appartement niet meer binnen. Het is vanaf nu kil en vochtig in huis. Ook al is het gebouw pas 15 jaar oud, het is niet geisoleerd en niet verwarmd.

Dit is dus overdag de temperatuur in een onverwarmde slaapkamer in ons luxe huurappartement: krap 14 graden… Nu begrijp je de foto hierboven. De arme en oude mensen die in nog veel slechtere huizen wonen, zitten overdag voor het huis op te warmen in de zon…

Dat weggezet tegen alle zeurpieten in NL die zelfs in tijden van lockdown heerlijk tegen hun radiatoren kunnen opkruipen. Of zich alleen maar zorgen maken over hun skivakantie die misschien niet doorgaat. In dit deel van Europa hebben mensen niet eens verwarming in huis. Het minimum loon ligt hier op 650 euro per maand. Energie is kostbaar. Pensioenen zijn er nauwelijks. Verbeteringen aan je huis kun je dus ook niet betalen.

Ik trek zelf ook nog een extra vest aan, en brei verder aan warme dekentjes. En het went! In de woonkamer hebben we ’s morgens en ’s avonds een elektrische radiator aan, waarmee we op 18 graden kunnen komen.
Maar dit zei ik vorig jaar geloof ik ook al: ik wil nooit meer in de kou wonen!

Isolatie

We gaan daarom fluks even verder met isolerende laagjes op de bouw. In het huis wordt nu dampfolie gelegd over de gladde betonvloer. Daaroverheen komen dezelfde blauwe XPS-platen die ook op het dak liggen. De folie moet een beetje tegen de muren op lopen. Dat is nog niet zo erg, maar dan moet het ook heel veel hoekjes om. En om pijpjes heen. Omdat dat heel veel puzzelwerk is waar onze noeste arbeiders echt geen trek in hebben, gaan we zelf een paar dagen op de knietjes. Puzzelen met folie, plakband, schaar, meetlat, stanleymes, en kniebeschermers. Eigenlijk vind ik het heel fijn om te doen. Het geeft me rust in mijn hoofd. Ik ben de hele dag in de buitenlucht. Ik focus op het maken van iets met mijn handen. De vloeren zijn nu gereed voor het aanbrengen van de vloerverwarming!

Natuurroep

Oh, en daarna moeten we afblussen met een stevige lading pijnstillers voor onze getergde ruggetjes. Wij zijn niet meer gewend om onze lichamen te gebruiken voor fysieke arbeid. En deze mannen vinden het ook maar vreemd, dat de aanstaande vrouw des huizes net zo hard en lang mee klust. In de loop van de week dwing ik eindelijk een beetje respect af. Ik heb zelfs de latrine getrotseerd. Want als ook die natuur zich aandient….

Afscheid

Het moeilijkste deze week, vooral voor de opperbaas architect, is dat de aannemer bijna klaar is! Het afscheid van onze trouwe bondgenoten is in zicht. Het is zelfs emotioneel… Zonder het vakwerk van Manuel, Zé, Toni, Silvia, Fernando en anderen zouden we nooit zo’n prachtig huis hebben gekregen. Maar het is bijna klaar, de ruwbouw. Nu maken zij plaats voor de teams die de afwerking komen doen: elektriciens, loodgieters, stucadoors, timmerlieden, schilders, tuinmannen enzovoorts.
Elke dag nemen Manuel en Toni weer wat spullen mee terug naar hun hoofdwerkplaats bij Fernando en Silvia. Ook de blauwe directiekeet, gevuld met gereedschap, pleepapier en de ehbo-doos wordt weer op het vrachtwagentje getild. En de latrine vertrekt. Het hek mag gelukkig nog even blijven… 😉