Watermanagement
Het is inmiddels hoogzomer. Over het algemeen heerst hier een aangenaam zeeklimaat. Een graad of 23, een windje, heel goed te doen. Het is lang niet zo droog en heet als in de Algarve, of in het binnenland. Onze berg, de Serra de Montejunto, houdt de frisse zeewind en de buien aan deze groene kant tegen. Aan de oostkant van de berg (bijvoorbeeld in de stad Santarém aan de oever van de Taag) is het soms heel heet in de zomer. Het betekent echter ook dat vlak aan de kust (tot soms zo’n 10 km landinwaarts!) ook in de zomer een hardnekkige mist blijft hangen. Waardoor je vakantiedag opeens aanvoelt als een grauwe novemberdag. Zit je op het strand te bibberen onder een fijn miezertje.
Zondvloed
Deze winter regende het onverwacht overvloedig, en nu is het weer gortdroog. De modderpoel van een paar maanden geleden op ons bouwterrein, bestaat nu uit een centimeters dikke laag stof, en daaronder nog steeds die ondoordringbare klei. Nu het nog kan, besluiten we een voorschotje te nemen op een volgende zondvloed. Al het water dat naar beneden komt donderen liever de goot in. Vlak langs de Jurassic Wall graven we een diepe geul. Daarin een laag fijn grind, dan een drainage buis, dan weer fijn grind. Dan stroomt het water hopelijk niet meer het terrein op. Natuurlijk moet het terrein dan ook nog voldoende afschot krijgen, zowel naar de muur als aan de andere kant het dal in. Ook langs de gebouwen ligt rondom eenzelfde drainage.
De graafmachine kan weer eens aan het werk:
Puzzelen
En tussendoor staat Senhor Gabriel te puzzelen met de kleine stenen. Hij vult de spleten tussen de grote Jurassic Wall stenen op, zodat daar ook geen water of aarde meer tussendoor kan stromen. Een ambacht dat hij van zijn vader leerde. Waar je een pietje precies voor moet zijn en veel tijd en geduld voor moet hebben. Hij is trots op zijn ambacht, en wij zijn trots op het resultaat van zijn (en van zijn kompanen!) werk.
Jammer dan
En dan die beroemde waterput. Die gaat er dus niet komen. We hebben een stuk laten uitgraven, maar ook op een paar meter diep kwam het water nog niet naar boven. Nog verder doorgraven wordt een kostbare grap. Voor dat geld kunnen we de gewone waterkraan heel lang open laten staan. En zo is alles elke keer weer een afweging tussen emotie en ratio…