Wandelen in de Serra de Montejunto

Het weer is opgeknapt! De zon schijnt uitbundig en het land droogt op. Het water op onze bouwkavel maakt plaats voor donkere plekken die steeds lichter worden. En daarna barst de grond open. De poeltjes worden kleiner en kleiner en wij worden steeds blijer. Hoe meer regen verdampt, hoe dichter de startdatum van de bouw nadert. Ondertussen vermaken we ons echt wel. We gaan veel naar buiten, en zolang we niet worden aangehouden door de GNR, gaan we stiekem naar de berg. We mogen officieel niet van de ene gemeente naar de andere rijden, maar er zijn gelukkig meer wegen dan polities. Door de week geen wielrenners, motorrijders en andere onverlaten op de berg. Deze keer rijden we met de auto naar boven en parkeren hem bij het al lang verlaten bergwachtershuis. Vandaar meerdere paden de berg op en om. Soms zijn ze moeilijk te vinden, omdat ze zijn overwoekerd of overspoeld door lawines van steentjes. Een digitaal plattegrondje is wel veilig, gezien de afgronden hier en daar, verstopt onder struiken en achter grote rotsen.

Pootjes

We zien dat er veel beesten leven, de grond is op sommige plekken flink omgewoeld. Zwijnen! Veel pootafdrukjes in de modder, en keutels. Maar ze houden zich natuurlijk braaf schuil voor die paar malloten die langs komen banjeren op een achteloze namiddag. Wilde honden doen een woedende poging om ons af te schrikken, maar Luís kan heel goed en ver steentjes gooien. Exit honden.
Natuurlijk heb ik er weer niet aan gedacht om mijn wandelstokken mee te nemen, en die zouden best handig en veilig zijn op dit rotsige en oneven terrein. Zeker voor iemand met een zwaar afwijkend gevoel voor evenwicht… Af en toe grijp ik dan maar wat struiken vast als ik weer dreig onderuit te gaan, in de hoop dat er geen gemene prikkels aanzitten. Af en toe even stilstaan om op adem te komen, het pad is steil. Maar uiteindelijk heb je dan wel de beloning: de mooiste vergezichten. In de verte glinstert een zilveren streep: de oceaan! In de verre verte windmolens uit deze eeuw, in de nabijheid nog een heleboel van die noeste oude werkertjes. Sommige doen het nog, en het waait hier altijd.

Hongerig

Tussen de rotsblokken komen we haar tegen: de lente! Het frisse groen in de frisse wind, kleine knopjes die al bijna willen barsten. Hongerig naar de warmte en de ruimte. Fijne nerfjes en minuscule blaadjes, alle kleuren groen.